Ev Sahibinin Kiracıyı Tahliye Etme Nedeni “Almanya’dan Oğlum Gelecek” İle Sınırlı Değil - I

• Tarih: 03.06.2009
• Yazar: Y. Burak Aslanpınar

Ev Sahibinin Kiracıyı Tahliye Etme Nedeni “Almanya’dan Oğlum Gelecek” İle Sınırlı Değil - I

>HÜRSES

>“Almanya’dan oğlum gelecek, evi boşaltın”… Eski filmlerden aşina olduğumuz bir repliktir. Aslında, biraz da ev sahibi(kiralayan)-kiracı ilişkisine muzipçe yaklaşan senaryo yazarlarının klişeleştirdiği bir cümledir.

>Peki, ileri sürülen bu neden, kiracıyı tahliye etmek için yeterli mi? Ya da yeterli olması için hangi şartların oluşması gerekiyor?

>Ev sahiplerinin kiracıyı tahliye etmek için başka geçerli bir nedeni olamaz mı?

>Tabii ki tahliye nedenleri, dillere pelesenk olan bu replikle sınırlı değildir. Ama kiracının evden çıkarılması (tahliyesi) da hiç kolay değildir. Tahliye etmek için bazı şartların var olması gereklidir.

>“Kiralayan”ın yani halk arasında bilindiği adıyla ev sahibinin kiracıyı gayrimenkulden çıkarabilmesi için açacağı “Tahliye Davası” için Kanun’da>[1]> sayılan nedenler şu şekildedir:

>a) Kiracının Verdiği Yazılı Tahliye Taahhütnamesi Nedeniyle

>Kiracı, yazılı bir taahhütname imzalayarak kiraladığı gayrimenkulü boşaltacağını bildirmesine rağmen kiralanan (gayrimenkul) tahliye edilmiyorsa, kiralayan tarafından tahliye davası açılabilir.

>Taahhütnamenin, kiracının serbest iradesiyle ve kira sözleşmesinin yapıldığı tarihten sonra -yani kiracı “kiralanan”da (evde) otururken-, yazılı olarak düzenlenmiş olması şarttır>[2]>.> Aksi takdirde, örneğin kira sözleşmesiyle aynı tarihte düzenlenmiş taahhüt nedeniyle açılan tahliye davası kabul edilmeyecektir.

>b) Kiralayanın, Eşinin veya Çocuklarının Konut İhtiyacı Nedeniyle

>İşte, “Almanya’dan oğlum gelecek” repliği Kanun maddesinin bu bendine dayanmaktadır.

>Ancak bu sözü söylemek yeterli değildir. Kiralayanın kendisinin, eşinin veya çocuklarının oturmak için konuta ihtiyacı olduğu iddiasıyla açılacak tahliye davalarında, tahliyeye karar verilebilmesi için; ihtiyacın gerçek, samimi ve zorunlu olduğunun ispat edilmesi gerekir. Devamlılık arz etmeyen geçici ihtiyaçlar tahliye nedeni olamayacağı gibi henüz gerçekleşmemiş ihtiyaçlar da tahliye nedeni sayılamaz[3].

>Örneğin kiralayanın oğlunun evleneceği ve bu nedenle söz konusu konuta ihtiyacının olduğu iddiası, gerçek ve samimi olmalıdır. >Kiracıyı tahliye etmek isteyen kişinin oğlu henüz nişanlı dahi değilse ve evlilik yönünde hazırlıklar yapmıyorsa konut ihtiyacı sebebinin gerçekleştiğinden söz edilemez>[4]>. Çünkü burada ihtiyacın nedeni evlilik hazırlığı olarak gösterilmiştir.

>Bir başka uyuşmazlıkta ise kendisinin konut ihtiyacı için dava açan kiralayanın davası, reşit olan (18 yaşını doldurmuş) bir kişinin ailesiyle yaşamak zorunluluğunun olmadığı gerekçesiyle kabul edilmiştir>[5]>.

>Diğer taraftan, davanın açıldığı anda bulunması şart olan gerçek, samimi ve zorunlu ihtiyacın, yargılama sırasında devam etmesi gerektiğini de belirtmekte fayda vardır.

>c)>Kiralayanın, Eşinin veya Çocuklarının İşyeri İhtiyacı Nedeniyle

>Konut ihtiyacında olduğu gibi işyeri ihtiyacı nedeniyle tahliye davasında da ihtiyacın gerçek, samimi ve zorunlu olduğunun ispat edilmesi gerekir. Bununla birlikte, >tahliye edilmek istenen yerin (kiralananın), yapılacak işe ve ihtiyaç konusuna uygun olması da zorunludur>[6]>.

>Ayrıca >gerçek kişilerin maliki olduğu kiralanan taşınmaz hakkında şirket ihtiyacı için açılan tahliye davası reddedilmektedir>[7]>.

>ç) Tadilat Nedeniyle

>Tadilat nedenine dayalı davalarda tahliyeye karar verilmesi için;> yapılacak tadilatın esaslı ve imar amaçlı olması, tadilat esnasında kiralananda oturmanın mümkün olmaması ve tadilat projesinin imarca onaylanmış bulunması gerekir>[8]>.

>[1]> 6570 sayılı Gayrimenkul Kiraları Hakkında Kanun’un 7. maddesi.

>[2]> Yargıtay 6. Hukuk Dairesi’nin 11.03.2008 tarihli ve E:2008/11, K:2008/2784 sayılı; 27.03.2007 tarihli ve E:2007/2461, K:2007/3391 sayılı Kararları.

>[3]> Yargıtay 6. Hukuk Dairesi’nin 01.03.2007 tarihli ve E:2007/80, K:2007/2077 sayılı Kararı.

>[4]> Yargıtay 6. Hukuk Dairesi’nin 26.12.2005 tarihli ve E:2005/11224, K:2005/12202 sayılı Kararı.

>[5]> Yargıtay 6. Hukuk Dairesi’nin 22.03.2007 tarihli ve E:2007/1360, K:2007/3234 sayılı Kararı.

>[6]> Yargıtay 6. Hukuk Dairesi’nin 24.01.2008 tarihli ve E:2007/14005, K:2008/459 sayılı Kararı.

>[7]> Yargıtay 6. Hukuk Dairesi’nin 08.05.2006 tarihli ve E:2006/2944, K:2006/5020 sayılı Kararı.

>[8]> Yargıtay 6. Hukuk Dairesi’nin 21.01.2008 tarihli ve E:2007/10608, K:2008/321 sayılı Kararı.